İlkokula gidiyordum, beş sınıf bir arada okuyorduk…
Okuma, yazma öğrenmeye çalışan da bir sınıfta…
5.sınıfa gelmiş, hatta sınıf tekrarı yapan ergen ablalar ve abilerimle aynı sınıfta okuyorduk…
O zaman tek bir ideal bize aşılıyorlardı….
Oku, kendini köyden kurtar!
Yoksa…
Adam olamazsın.
Var gücümüz ile derslere asılıyor…
Köyden, okulu bitirip kurtulmaya çalışma mücadelesi veriyordum.
O zamanlar okul yarım gündü. Okul sabahtan başlıyor, öğlen bitiyordu.
Öğlenden sonra herkes tarlaya gidiyordu…
Topraklarımız, o kadar verimliydi ki, kereviz, patlıcan, bamya, fasulye, kavun, karpuz, domates, biber, kelem, enginar, şeftali, armut, elma, ayva, kiraz, vişne ceviz, döngel, incir, üzüm, patates, pirinç, buğday, arpa, mısır yani hayatta kalabilmek için her şey doğduğumuz toprakta yetişiyordu.
Yani köyde kimsenin aç kalması mümkün değildi.
İster süper zekâ ol ister sınıfın en tembeli ol, sonuçta her gün karnın doyuyordu...
Hiç kimse, kimseye muhtaç olmuyordu…
Ama sürekli bir algı vardı, üzerimizde;
Anlam veremiyordum ama ilkokulu başarılı bir şekilde bitirdikten sonra şehre okumaya gitmiştik.
Aşağı yukarı köyden 36 kişi şehirdeki ortaokula başladı. Bu 36 kişiden 3’ü liseyi bitirip üniversiteyi kazanmayı başarmıştı.
Biri de bendim.
Şehirde yaşayan arkadaşlarım, bana köyden geldiğim için sürekli, “Toprak kötüdür, sen köylü olma, kentli ol” telkininde bulunuyordu.
Sanki el birliği ile köylülüğü aşağılıyor, kabul edilmez bir şekilde köylü ve çiftçi bir ailenin çocuğu olmanın ikinci sınıf insan olmak anlamına geldiğini söylemeye çalışıyorlardı.
Üniversiteyi kazanmıştım…
Artık herkesten üstündüm.
Ama yıllar geçtikçe köydeki büyükler dede, nine, hakka yürüdükçe….
Geride kalanlar, miras kavgalarına tutuşup, tarlalarını, bağ bahçelerini sattılar.
Yukarıda saydığım birçok ürün artık köyde yetiştirilemiyor, çünkü bu işleri yapacak köyde adam kalmadı….
Tarla ve arsa paralarını alan zenginleşti, ancak para harcamayı bilemeyen çoğu arkadaşım, başkalarının yanında şimdi ırgatlık yapıyor ya da şehirde açılan fabrikalarda çalışıyorlar ve çoğu artık geçinemiyor, ne acı değil mi?
Toplu tarım köyde bitmişti…
Düşünsene;
Bugün köyde ata topraklarında tarlanı ekip biçsen, hayvanlarını yetiştirsen, etini sütün peynirini üretsen bir insan olsaydın, seni hangi güç askeri ücretle bir fabrikada çalışmaya mahkûm edebilirdi ki!
Çalıştıramazlardı!
Çünkü sen her şeyini kendi tarlandan, kendi emeğinle kazanıp, yiyip, içip, çocuklarını, torunlarına bakabiliyor, hatta onların düğün dernek, işlerini yapabilecek güce sahiptin.
Şimdi bir daha düşünmek lazım.
Bugün evlatlarımıza verebileceğimiz, en büyük eğitim, toprağı sevdirmektir.
Yorum Ekle
Yorumlar
Sizlere daha iyi hizmet sunabilmek adına sitemizde çerez konumlandırmaktayız. Kişisel verileriniz, KVKK ve GDPR
kapsamında toplanıp işlenir. Sitemizi kullanarak, çerezleri kullanmamızı kabul etmiş olacaksınız.
En son gelişmelerden anında haberdar olmak için 'İZİN VER' butonuna tıklayınız.
Ali ERZİNCANLIOĞLU
Hiçbir Şey Yetmiyor
Köyde yaşadığım günler aklıma geldi...
İlkokula gidiyordum, beş sınıf bir arada okuyorduk…
Okuma, yazma öğrenmeye çalışan da bir sınıfta…
5.sınıfa gelmiş, hatta sınıf tekrarı yapan ergen ablalar ve abilerimle aynı sınıfta okuyorduk…
O zaman tek bir ideal bize aşılıyorlardı….
Oku, kendini köyden kurtar!
Yoksa…
Adam olamazsın.
Var gücümüz ile derslere asılıyor…
Köyden, okulu bitirip kurtulmaya çalışma mücadelesi veriyordum.
O zamanlar okul yarım gündü. Okul sabahtan başlıyor, öğlen bitiyordu.
Öğlenden sonra herkes tarlaya gidiyordu…
Topraklarımız, o kadar verimliydi ki, kereviz, patlıcan, bamya, fasulye, kavun, karpuz, domates, biber, kelem, enginar, şeftali, armut, elma, ayva, kiraz, vişne ceviz, döngel, incir, üzüm, patates, pirinç, buğday, arpa, mısır yani hayatta kalabilmek için her şey doğduğumuz toprakta yetişiyordu.
Yani köyde kimsenin aç kalması mümkün değildi.
İster süper zekâ ol ister sınıfın en tembeli ol, sonuçta her gün karnın doyuyordu...
Hiç kimse, kimseye muhtaç olmuyordu…
Ama sürekli bir algı vardı, üzerimizde;
Anlam veremiyordum ama ilkokulu başarılı bir şekilde bitirdikten sonra şehre okumaya gitmiştik.
Aşağı yukarı köyden 36 kişi şehirdeki ortaokula başladı. Bu 36 kişiden 3’ü liseyi bitirip üniversiteyi kazanmayı başarmıştı.
Biri de bendim.
Şehirde yaşayan arkadaşlarım, bana köyden geldiğim için sürekli, “Toprak kötüdür, sen köylü olma, kentli ol” telkininde bulunuyordu.
Sanki el birliği ile köylülüğü aşağılıyor, kabul edilmez bir şekilde köylü ve çiftçi bir ailenin çocuğu olmanın ikinci sınıf insan olmak anlamına geldiğini söylemeye çalışıyorlardı.
Üniversiteyi kazanmıştım…
Artık herkesten üstündüm.
Ama yıllar geçtikçe köydeki büyükler dede, nine, hakka yürüdükçe….
Geride kalanlar, miras kavgalarına tutuşup, tarlalarını, bağ bahçelerini sattılar.
Yukarıda saydığım birçok ürün artık köyde yetiştirilemiyor, çünkü bu işleri yapacak köyde adam kalmadı….
Tarla ve arsa paralarını alan zenginleşti, ancak para harcamayı bilemeyen çoğu arkadaşım, başkalarının yanında şimdi ırgatlık yapıyor ya da şehirde açılan fabrikalarda çalışıyorlar ve çoğu artık geçinemiyor, ne acı değil mi?
Toplu tarım köyde bitmişti…
Düşünsene;
Bugün köyde ata topraklarında tarlanı ekip biçsen, hayvanlarını yetiştirsen, etini sütün peynirini üretsen bir insan olsaydın, seni hangi güç askeri ücretle bir fabrikada çalışmaya mahkûm edebilirdi ki!
Çalıştıramazlardı!
Çünkü sen her şeyini kendi tarlandan, kendi emeğinle kazanıp, yiyip, içip, çocuklarını, torunlarına bakabiliyor, hatta onların düğün dernek, işlerini yapabilecek güce sahiptin.
Şimdi bir daha düşünmek lazım.
Bugün evlatlarımıza verebileceğimiz, en büyük eğitim, toprağı sevdirmektir.