Yıldızına Küsen Hilal!

Kaç zamandır İzmir semalarında hilali yıldıza sırtını dönmüş olarak görüyorum. Bir hüzün kaplıyor içimi. Bu sırt dönüş karanlık gecelerde daha da belli oluyor.

Kısa süreli küs olmalarını temenni ederim. Yorumlamakta güçlük çekiyorum.

Gecenin nemli gözlerinin izini sabah parklarda ve bahçelerde görürken bunun bir matem mi yoksa bir mutluluk sonucunda mı olduğunu dahi anlamıyorum.

Cahilin cesaretine, bilgenin suskunluğuna, körün rehberliğine, sağırın bestesine kapılmış giden dünyada “durun kalabalıklar” diyorum.

Durun!

Sonra birden kendim duruyorum.

Yalana kapılıp gidenler, çaresiz uyuşturucu bataklığında çırpınanlar, kadınlarımız, ah kadınlarımız.

İnsan sevgisini kaybettik içimizde. Başka sevgilere yer açmak için.

İnsanlarımızı yok ettik köylerimizde. Hepsi şehirli oldu.

Ormanlar köylerimizi yavaş yavaş yutmakta.

Nerede o bin koyunu toplayan zağar?

Hepsi şehirli oldu.

Yemleri kaplarda, uyuşuk yatmakta. Kediler o zağarların önünde fink atmakta.

Sonra;

İslamın şartını beşe imanınkini altıya sıkıştırmışız. Helal gıda sertifikaları dağıtırken, haramı domuz ve şaraba sıkıştırmışız. Koskoca Kur’an duvarda asılı durmakta.

Dengesini bozduk dünyanın, dengesini!

Hilal mi yıldızına sırtını döndü,

Yoksa yıldız mı hilalden saklandı?

Göklerin gözyaşı geceleri ölümü beklerken ağlayan kadınlarımız,

Uyuşturucu bataklığındaki evladına ağlayan kadınlarımız,

Genç yaşta hayata veda eden kızının arkasından ağlayan kadınlarımız,

Olmasın.

Tarif ararsan budur.

Bir yanda şaşalı hayatlar,

Bir yanda sönen hayatlar.

Hilal ve yıldız.

Anayasa tartışmalarının arasında solmakta,

Ayağa kalk ey millet ay ve yıldız yok olmakta!

Ayağa kalk ey millet ay ve yıldız ağlamakta!