Dimyat’a Pirince Giderken Evdeki Bulgurdan Olmak!

Port Said, Mısır’ın liman kentidir. Süveyş Kanalı açılınca değeri artmıştır. Ama bizim dilimizde onunla ilgili özlü sözler bulamazsınız. Çünkü Süveyş Kanalı her ne kadar Portekizlilerin ticaret yollarını tehdidi sonrasında Sokollu Mehmet Paşa ve Kaptan-ı Derya Kılıç Ali Paşa tarafından Akdeniz’i Kızıldeniz’e bağlayacak bir kanal olarak düşünülse de çok sonraları Osmanlı Mısır Valisi Said Paşa tarafından yapımına başlandı ve Sultan V. Murad döneminde 1869’da tamamlandı. İngilizler II. Abdülhamit’in tahtta olduğu 1882 yılında Süveyş Kanalını işgal etmişlerdir. İngilizlerin tarihi böylesi işgallerle doludur ve stratejileri şöyledir:

Yapma, bekle, yapan olur, işgal et ya da ele geçir, senin olsun.

Mısır’ın işgali ise 1914’tür. Osmanlı ne kadar gayret gösterse de Mısır’ı ve Süveyş Kanalı’nı geri alamamıştır.

Bugün Mısır’da bir çok Osmanlı eseri vardır. Ama ondan önceki dönemden kalan ve Türkistan mimarisini de andıran mezarlar, camiler de vardır. Mısır her ne kadar Arap coğrafyasında yer alsa da aslında ifade edilemeyen Türkistandır.

Mısır, birçok Osmanlı subayının olduğu gibi Libya’ya geçerken Mustafa Kemal’in de uğradığı yerdir.

Kanal açılmadan önce Anadolu ile Mısır’ın ticaretinde Mısır’daki liman şehri ise Port Said’den batıya doğru 52 km uzaklıkta Dimyat’tır.

Anadolu’dan bir tüccar bütün sermayesini bir araya toplayarak meşhur Mısır pirinci almak için yola çıkar. Yolun yarısında korsanlar tarafından gemi basılır ve bütün varlığı elinden alınır. Tüccar canını zor kurtararak ülkeye, oradan da memleketi Karaman’a gelir. Evin büyükleri durumunu sorunca olayı anlatır.

O sırada daha fazla parayla ticaret yapabilmek için tarladaki buğdayı da sattığını hatırlar. Açgözlülüğü ve hesapsız davranışı engüzel anlatan söz böylece hayatımıza, edebiyatımıza girer:

“Dimyat’a giderken ildeki/eldeki bulgurdan olmak.”

Doksanlı yıllardan bu yana biriktirilegelen Türkçe konuşan devletlerden, çok sevindiğimiz Türk Devleri Teşkilatı’na geçişe şahit olduk. Son yıllarda Teşkilata üye Türkiye’nin ve gözlemci KKTC’nin işleri yolunda gitmiyor.

Kudüs hurması ile oruç açıp İsrail mallarını boykot ederken, Katar’a tank paleti verip onun Netanyahu’ya verdiği parayı görmezken bir şeyler daha iyi gitmiyor. Biz Arap dünyasında kaybolup giderken, Türk coğrafyasında bir şeyler oluyor. Çin Türkistan kaynaklarını sessiz sedasız ele geçiriyor. Kırgızların öfkesini gittiğim Kırgızistan’da yıllar önce sezmiştim. Almata’da da benzer tepkiler vardı. Ama Özbekistan ve Türkmenistan ile Tacikistan’da idarelere aynı sessiz isyanlar olduğunu duyuyorum.

Kazakistan’ın özellikle ekonomik olmak üzere birçok Türk örgütünden çıkma hazırlığında olduğu da işitiliyor.

Bana birisi Kazakistan’ın Kıbrıs’ın güneyinde Büyükelçilik açtığının, Türkmenistan’ın da açmak için hazırlık içinde olduğunun yalan olduğunu söylesin.

Dimyat’a yakın olan ve komunist blok zamanında Balkanlarda pek de rağbet gören Kahire’deki “El Ezher” Üniversitesi mezunu gençlerin el üstünde tutulduğunu duymuş ve görmüştüm. El Ezher’de üretilen Türksüz Müslümanlık o Balkan ülkelerinin stratejilerine uygundu. Son zamanlarda Türkistan coğrafyasında da bu girişimin hareketlendiğini duyar olduk. Kim bu Türksüz Türkistan projesinin arkasındakiler?

Başkalarının yazdığı adı büyük olsa da bizi ufaltmayı planlayan orta doğu projelerinin peşinde koşturanlar, bizi Dimyat’a pirince giderken evdeki bulgurdan etmesin.

Türk kimliğini tartışmaya açan aksaçlılar aklı mıdır?

Nihal Atsız’ın Mussolini’ye yazdığı Davetiye şiirini de unutmayalım.

“Karnerayı yere serer Tekirdağlımız. Yurdumuzun çok tarafı olsa da kuru. Makarnadan kuvvetlidir yine bulguru…”

Kalın sağlıcakla…